بد قولی

حال دو نفر خراب، پیش هم خراب تر می شود. قرار است بیاید شامی بخوریم. زرشک پلو با مرغ درست کرده ام و برنج را خیسانده ام. دوشم را گرفتم تا حال و هوای سرماخوردگی بپرد. همه جا را ضد عفونی کرده ام. از آن شب هاییست که وقتی بیاید، دلم می خواهد هیچ حرفی نزنیم. ستار پخش بشود. غذا بخوریم. سکوت خوبی باشد. با لبخند، با شمع. بعد فیلم رخ دیوانه را ببینیم. به روی خودمان نیاوریم چه قدر دل تنگ بانوی سابق است. من هضمش کنم. این دل تنگی را! به رویم نیاورد چه قدر اوضاع کاری ام بی ریخت است. من یادم برود زندگی ام گاه به مویی بند می شود و هر دو انکار کنیم، رشته ها ممکن است پنبه شود. اصلن حرفش را نزنیم. دلم  می خواهد پیشانی ام را ببوست و بشود مهر پدری، گونه ام را ببوسد و بشود مهر برادری، لبانم را ببوسد و بشود مهر ؟! نسبتش با من چیست؟ کیست؟! نمی دانم. گاهی که دنیا لم را می زند، دلم می خواهد دستم را بگیرد، برویم در افق محو شویم. با هم محو شویم....

روز بدی داشته ام. بهانه می گیرم... خوب است چای هست، کتاب هست، تار می زند، کار دارم. خوب است آندریا هست...

* همیشه از این که می گویند الان راه می افتم و وقتی منتظرشانی زنگ می زنند و می گویند که هنوز راه نیفتاده اند، -این پسرها- عصبانی می شوم. بی جاست. می دانم! اما می شوم. حالا یاد گرفته ام عصبانیتم را انکار کنم. وقتی می گوید بد اخلاقی، خیلی جدی حاشا می کنم. اصلن نشان نمی دهم بد اخلاقم و بعد یادم می رود. پشت دروغم، می خوابم.

** امروز که بد بودم، خودم را بغل کردم. روی تختم چمبره زدم و آرام خودم را اغوش کشیدم و فهمیدم درست می شود. مشکلات روزی حل می شوند. این اشک ها، مجالم می دهند. من می توانم و این را خیلی ها دیده اند. بهتر از قبل درست می شود...